Welkom bij  dorpswebsite Abbenes.net!!

Een bezoek aan de 102-jarige mevrouw Hesseling-Schalk

De redactie van Abbenes.net kreeg een tip van een vriendin dat er in Amsterdam een mevrouw woont van ruim 100 jaar, die in Abbenes is geboren. De mevrouw heet Hesseling, welke naam ons niets zei. Meisjesnaam was niet bekend. Daar moesten we natuurlijk meer van weten. Dus richting het verpleeghuis in Amsterdam.

Aankomend bij de kamer van mevrouw met het naambordje naast de deur, werd het meteen duidelijk: de meisjesnaam van mevrouw is Schalk, dat zegt ons meer dan Hesseling, Schalk is een bekende Abbenesser naam. De deur wordt geopend door een niet zo grote, tengere dame, die er beslist niet uitziet als 102 jaar!

Mevrouw Hesseling-Schalk is in 1916 geboren als jongste van 9 kinderen, waarschijnlijk in het oude deel van de Cornelia Sophialaan. Ze weet nog dat het een klein straatje was. Abbenes had toen behalve de Hoofdvaart nog maar drie straten: Dr. Heijelaan, Cornelia Sophialaan en het Kalverlaantje. Haar vader was Jan  Schalk en moeder Maatje Maria de Kooker. In het gezin zijn 7 meisjes en 2 jongens geboren. De meisjes van oudste af: Burgje, Marie, Geert, Lena, Anna, Corrie en Maatje. De jongens heetten Janus en Johannes. Mevrouw Hesseling heeft haar naam nooit mooi gevonden en wil graag Map genoemd worden. Ze is de enige van het gezin die nog over is. In Abbenes wonen geen familieleden van haar.

Toen ze een kleuter was verhuisde het gezin naar de Dr. Heijelaan, in een twee onder één kap woning, aan de linker kant. De buurvrouw aan de andere kant hield kippen, dat weet ze nog heel goed. Mevrouw Hesseling zat op de Cornelia Sophia Kleuterschool. Daar zwaaide juffrouw Van Zanen de scepter. Die droeg een groot, grijs mouwschort, mevrouw ziet het nog zó voor zich. Maar als er een kind in zijn/haar broek had gepoept, stuurde juffrouw Van Zanen je naar huis, aan verschonen begon ze niet. Gelukkig woonden alle kinderen dichtbij en reden er nog geen auto’s door de straat, dus kon dat ook gewoon. In Amsterdam zou dat niet kunnen!

Mevrouw bezocht de Openbare Lagere School, school nummer 6, met meester Kroes als hoofdmeester. Er was ook een juffrouw. Meester Kroes had een snor en ze had een leuke schooltijd. Vlak bij de school woonde dominee Van der Spiegel. Haar zusters hebben nog bij dominee Van der Spiegel op catechisatie gezeten. Op de vraag of ze zijn dochter Dirkje kende, antwoord ze ‘een beetje, niet echt’. Ze is er niet van op de hoogte dat Dirkje later schrijfster is geworden en heel veel boeken heeft geschreven. Mevrouw weet nog dat de Christelijke lagere school is gebouwd, de School met de Bijbel wat nu Het Praatpunt is, maar zij bleef op de Openbare School.  

Ieder jaar ging ook toen al de school op de geboortedag van Jan Pieter Heije naar het graf. Ze liepen dan een rondje om het graf en kregen bij terugkomst op school een kopje chocola en een koekje. Dan was je een gelukkig mens!

In Abbenes had je een manufacturenwinkel, een bakker (Van de Schinkel?) en kruidenier Kroon. Ook kwam er wel een mannetje uit Abbenes langs, ze denkt ook een Schalk, met een grote kist met manufacturen. Dat werd dan op de tafel uitgestald, in de hoop dat er iets werd gekocht uiteraard. Een slager was er niet in Abbenes. Er kwam een slager van de Lisserdijk die je bestelling op nam en de volgende dag werd het bezorgd. Den Butter de kolenboer kon ze zich ook nog herinneren. Haar broer Johannes werkte daar, maar hij was het zat en emigreerde naar Californië. Haar andere broer heeft bij een boer gewerkt.

Of er al auto’s reden? Er reed weleens een auto, maar meer indruk maakte eens een bakfiets die aan de Kaag bananen uit een boot had geladen en die je dan in Abbenes aan de kar kon kopen. Dat was wat!!! Natuurlijk zag je ook nog paard en wagen, maar er kwamen wel steeds meer auto’s. Een oom, woonachtig wat verder aan de Dr. Heijelaan, oom Hendrik en tante Mina Schalk, had een vrachtwagen. Hij had een soort transportbedrijf. Op een mooie zomeravond mochten ze eens met z’n zevenen op de vrachtwagen mee naar Noordwijk. Naar zee zou je denken maar nee, ze stopten bij een soort café langs de weg. Vader Schalk bestelde zeven ranja’s met een rietje! Dat was een hele belevenis voor de kinderen Schalk, mevrouw moet er nog om lachen.

Moeder Schalk had ook bij een boer gewerkt, een rijke boer. Maar die waren zó krenterig, de stroopsteken (klein dobbelsteenachtig zoetigheidje van stroop) werden zelfs nog door de midden geknipt.

Toen mevrouw 12 jaar was, verhuisde het gezin naar de Lisserdijk vlakbij de Lisserbrug. Ze woonden daar in een hoog houten huis. Het laatste jaar van de lagere school heeft ze in Lisserbroek op school gezeten. Vader Schalk werkte in Lisse in de bloemen en dit was dichter bij zijn werk. Met de Ringvaart voor de deur, was het een mooi gezicht als het had gevroren. Haar vader ging dan met de prikslee het ijs op. Aan de overkant woonde Van Nieuwkoop, die had daar een palinghokje, vlak naast het brugwachtershuisje. Hij werd wel Lou de Palingboer genoemd.

Mevrouw Hesseling ging in Haarlem ‘in betrekking’ zoals dat toen heette, bij familie Boom aan het Spaarne. Meneer Boom had een goedlopende uitgeverij. Ze kon het goed vinden met de dochter des huizes en mocht eens mee met een uitje van een groep Hengeloërs, die uit Overijssel naar Haarlem waren gekomen om aan de overkant van het Spaarne bij Stork te gaan werken. Daarbij hoorde ook de familie Hesseling. Vader Hesseling werkte bij Stork, waar kranen werden gebouwd en Hesseling junior (sorry, vergeten zijn voornaam te vragen) zat op de kraan. Op dat uitje ontmoette mevrouw dus haar toekomstige man. Ze trouwde met hem, bijna 26 jaar oud, tijdens de oorlog in Amsterdam. Ze kregen twee zonen. Een zoon is helaas aan kanker overleden. De andere jongen, en dan moet ze even lachen want die is ook al 74, woont ook in Amsterdam maar heeft de laatste tijd helaas wat gezondheidsproblemen. Ze is 54 jaar getrouwd geweest.

Vorig jaar juni moest mevrouw gedwongen verhuizen. Ze weet de datum nog precies: 6 juni 2018. Het verzorgingshuis waar ze woonde, de Driehove in Amsterdam, wordt gesloopt. Ze woonde daar 12 jaar en had het prima naar haar zin. Ze hadden een leuke groep met elkaar, deden iedere middag spelletjes, lieten broodjes bezorgen door de slager aan de overkant en dat mist ze nog steeds. Het was daar wat kleinschaliger, “ze weten niet wat ze de mensen aandoen”.

Mevrouw Hesseling staat er zelf versteld van dat ze zo oud is geworden. Ze heeft nooit gerookt, normaal gegeten, ze is nooit een grote eter geweest, maar hier smaakt het eten haar niet meer zo. Ze gaat wel naar de gezamenlijke maaltijd, want alleen op de kamer is zo ongezellig. Ze is verder in goede gezondheid, alleen heeft ze nu een ontsteking aan haar voet en worden haar ogen minder. Ze heeft een grote loep om te kunnen lezen.  

Dan gaan we weg en loopt ze met ons mee naar beneden, want het is spelletjesmiddag. Mevrouw gebruikt de rollator, maar loopt nog aardig door. En goed rechtop, daar let ze speciaal op. Ze gaat naar haar kornuiten zegt ze. Beneden zitten er inderdaad al drie dames met de rummikub op haar te wachten. Deze dames komen ook uit de Driehove, er wordt een kopje thee ingeschonken en we praten nog wat over de verhuizing en het wennen aan de nieuwe woonsituatie. We houden hen niet te lang op, want de dames willen verder met de rummikub!

Opbellen
E-mail
Info